Παρνασσός Γιωτόπουλος
Ο Παρνασσός Γιωτόπουλος (1867- 1947) καταγόταν από την Υπάτη. Ήλθε στο χωριό δάσκαλος, αφού πρώτα πέρασε από τα χωριά Μάκρυση και Γραμμένη. Η παρουσία του στο χωριό υπήρξε αναμφισβήτητα καθοριστική και ουσιώδης, όπως αναφέρεται και στο κεφάλαιο «Ύδρευση»…
Ο Βασίλης Ντρούκας , επίτιμος Λυκειάρχης και έγκριτος φιλόλογος στο Γυμνάσιο Αρρένων Λαμίας , σκιαγραφεί κάποιες οικογένειες του χωριού, και μεταξύ άλλων για τον συγκεκριμένο γράφει:
Ο Παρνασσός Γιωτόπουλος, καταγόταν από την Υπάτη και διορίσθηκε ως δάσκαλος στο χωριό μας.
Με τα σπινθηροβόλα μάτια, με το περιποιημένο μουστάκι, την ευλυγισία του, έδινε την εντύπωση πετυχημένου διπλωμάτη.
Γλυκιά φυσιογνωμία. Δάσκαλος με επιστημονική κατάρτιση, παιδαγωγική συγκρότηση, κοινωνική δραστηριότητα, αφοσίωση στο λειτούργημά του και αγάπη προς το παιδί
Στην αίθουσα διδασκαλίας μετέδιδε γνώση, δημιουργούσε χαρακτήρες.
Παράλληλα με τη μάθηση μας έδινε χρήσιμες οδηγίες για την ατομική μας ζωή, την κοινωνική μας συμπεριφορά. Καθαρά χέρια, άσπρισμα των τοίχων της αυλής και των κοινοχρήστων χώρων τόνιζε ο ρέκτης Δάσκαλος και αγάπη στη φύση, σε κάθε όμορφο, σεβασμό στους γονείς μας, στους μεγαλυτέρους, σε κάθε αξία δίδασκε.
Δάσκαλος πρωτοπόρος με εισήγηση προτάσεων για την παιδεία.
Ως ανήσυχο πνεύμα και καλός ρήτορας, έπαιρνε μέρος σε όλα τα διδασκαλικά και εκπαιδευτικά συνέδρια και ανέπτυσσε τις ιδέες του. Πάντα μιλούσε σε γλώσσα γλαφυρή, με άρθρωση και ορθοφωνία.
Έζησε περιπετειώδη ζωή. Δέχτηκε με ψυχραιμία πολλές μεταθέσεις και μια απόλυση από την Υπηρεσία. Αυτή ήταν η μοίρα των δασκάλων. Περιουσία πέραν του μισθού του, δεν είχε. Οι συγχωριανοί του συμπαραστάθηκαν όσο ήταν δυνατόν.
Με τη βαθιά σκέψη, την πλήρη αντίληψη, το κύρος, τη θέλησή του και τη διδακτική πείρα και μόρφωση, προσέφερε στο χωριό μας έργο υψηλό, ευγενές, ωραίο αθόρυβο. Έβγαλε σωστούς και άξιους μαθητές. Ήταν μια προσωπικότητα πολυτάλαντη και άξια σεβασμού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η προσφορά γι’ αυτόν ήταν στόχος ζωής και αυτοσκοπός.
Είναι ο άνθρωπός που πρωτοστάτησε να έλθει το νερό στο χωριό από τη Λαβανίτσα-Γούρα.
Παντρεύτηκε την Ευθυμία Κουσουλάκου, κοπέλα λεπτή, όμορφη, ευγενική, με πλούσιο εσωτερικό και ψυχικό κόσμο, με άψογη συμπεριφορά.
Δημιούργησαν οικογένεια αξιοζήλευτη, τρία αγόρια και τρεις κόρες.
Ο πρώτος γιος Δημήτριος σπούδασε χημικός. Σημείωση: Ο Μήτσος Γιωτόπουλος[ γιος του Παρνασσού, ως μαρξιστής, ανέπτυξε σημαντική διεθνή κουμμουνιστική δράση. Ήλθε σε ρήξη με το Κ.Κ.Σ και προσωπικά με τον Τρότσκυ, ο οποίος τον χαρακτήρισε «αναρχικό». Έλαβε μέρος στην Ισπανική επανάσταση κατά του Φράγκου.
Για Περισσότερα⇒ .Δημήτρης Γιωτόπουλος rizospastis./story.do – Ποιος ήταν ο Δημήτρης Γιωτόπουλος. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2019.
Ο γιός του, Αλέξανδρος Δ. Γιωτόπουλος και εγγονός του Παρνασσού, βρίσκεται σήμερα στις φυλακές Κορυδαλλού για τις ιδέες του και ως αρχηγός της ομάδας «17 Νοέμβρη».
Ο δεύτερος γιος του Π. Γιωτόπουλου, ο Γιάννης[2]σπούδασε φυσικές επιστήμες, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί , γιατί έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή. Τραγικό πλήγμα για τους γονείς. Τον πένθησε όλο το χωριό.
Ο τρίτος γιός του ο Θεόδωρος Γιωτόπουλος σπούδασε φυσικός καθηγητής και δίδαξε στο πρακτικό Λύκειο Λαμίας επί σειρά ετών• άριστος επιστήμων. Δάσκαλος αξιόλογος, σπουδαίος, σωστός. Δίδασκε από περιουσία γνώσεων. Ανανέωνε τις πνευματικές του αποσκευές.
Παντρεύτηκε την συγχωριανή του Ευαγγελία Ρίζου και απέκτησαν δυο παιδιά. Έφυγε από τη ζωή πριν από δυο χρόνια.
Οι δυο πρώτες κόρες του Παρνασσού Γιωτόπουλου: Ανδρινίκη και Ειρήνη εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα.
Η Τρίτη κόρη του Ευθυμία σπούδασε οδοντιατρική. Άσκησε το επάγγελμα στην Αθήνα και τώρα ζει στο χωριό.
Ο μετέπειτα δάσκαλος Γιώργος Παπαχαραλάμπους από τη Γιαννιτσού και μαθητής του Παρνασσού Γιωτόπουλου, στις 25/12/97 έγραψε στη μνήμη του δασκάλου του το παρακάτω έμμετρο κείμενο.
Αντί μνημόσυνου
Αφιερώνεται εις τον τέως αείμνηστον και αλησμόνητον διδάσκαλόν μου (πατέρα) Παρνασσό Γιωτόπουλον
-Πενήντα δυο χρόνια είχα να ιδώ μορφή του, που στην Αθήνα πέθανε, παρέδωσε ψυχή του!. Παραμονή Χριστουγέννων φωτογραφία τ΄είδα, κι άρχισα να την φιλώ με απληστία θε του «Μίδα!»
Που λίγα χρόνια δίδαξε «ΜΑΚΡΗ» και «ΓΡΑΜΜΕΝΗ»,
Την τελευταία ήρθεν δε, που ήτο ξηραμένη*.
Υπόλοιπα δε χρόνια εδίδαξε στην «ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΥ»,
είχε μόρφωση αρίστη και γνωστότατος παντού.
Μ’ ατομικές του γνωριμίες και εξάστερο μυαλό,
έφερε στους Γιαννιτσώτες, το πόσιμο νερό.
Πάμπολλες οι ενέργειες, γυρνούσε σαν τη σβούρα,
Όλοι δε τον μακαρίζουν, δια νερό από τη «Γούρα»
Μ’ υπουργούς και βουλευτές, είχε γνωριμίες, θράσος,
στους Γιαννιτσώτες έκανε κοινοτικό το δάσος.
Πρωτοστάτησε, μ’ αρίστη μαεστρία,
Κι’ έκανε το δασύλλιο, εις τον προφήτ’ «Ηλία».
Άριστος στα συνέδρια, στις σκέψεις πάντα πρώτος,
Ήτο γενναίος …. πλοίαρχος και όχι καμαρότος.
Πρόεδρος δασκαλικού συλλόγου το υπόδειγμα,
χωρίς να περιμένει, ατομικό εισόδημα.
Προϊστάμενοι, δάσκαλοι, έργο του εκτιμούσαν.
Τον είχαν ως υπόδειγμα, πάντες τον εξυμνούσαν.
Εδίδαξε δε αόκνως με ευσυνειδησία,
Άριστους χαρακτήρες έβγαλε στην κοινωνία!
Άριστος δε παιδαγωγός εις όλα του τα χρόνια,
Οι επιζώντες όντως θα τον θυμούνται αιώνια!
Εθεωρούσε έργο του ως ιερά «αποστολή»,
Και όχι ως επάγγελμα, που το είχανε πολλοί.
Έβγαλε επιστήμονες, πάμπολλους στην κοινωνία,
Αναγνωρίζουν έργο του και ανάβουνε κερία!
Πάντα στο νου μου έχω την μορφή του την «Αγία»
Και τακτικά ανάβω κεριά στην «Παναγία».
Βλέποντας φωτογραφία του, θυμάμαι περασμένα,
σαν μαθητής του στο σχολειό δεν τ’ άχω ξεχασμένα.
Μαθήματα, παιχνίδια, εορτές και εκδρομές,
Τραγούδια, γέλια, αστεία, στις μόνο εποχές.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ευσταλή κορμοστασιά,
το πατρικό χαμόγελο, που σκορπούσε στα παιδιά.
Αφού μικρός ορφάνεψα, μια μαύρη δε ημέρα,
έξη χρόνια στο σχολειό, αυτόν είχα για «πατέρα!»,
Τέτοιο λεβέντη άνθρωπο και συνάμα δασκαλό μου,
έως ότου να πεθάνω, θα τον βλέπω στ’ όνειρό μου!
Το έτος που παρέδιδε «πνεύμα» του στην Παναγία,
ως δάσκαλος ανελάμβανον, νέος υπηρεσία.
Όταν όμως παραδώσω εν ευθέτω χρόνω «πνεύμα»,
Ικετεύω όντως να μου κάνει στον ουρανό μας «νεύμα»
Στιχουργός του ανωτέρω Ο Παπαχαραλάμπους, που τρέχει ψάλτης αμισθί σε ορεινά και κάμπους
Εν Νέα Γιαννιτσού 25.12. 97
Υπογραφή
Γεώργιος Παπαχαραλάμπους
[2] Γιωτόπουλος Ιωάννης, γιος του Παρανασσού. ετών 12 με πατέρα δάσκαλο, φέρεται εγγεγραμμένος στο σχολαρχείο Υπάτης μαζί με άλλους γιαννιτσώτες μαθητές .Τον ίδιο μαθητή με τα ίδια στοιχεία τον παρακολουθούμε και την επόμενη σχολική χρονιά 1910-1911 στην Γ΄ τάξη ετών 14.
